Vandaag ben ik even diep de natuur in gegaan om uiting te geven aan mijn boosheid, mijn woede.
Mijn boosheid is niemands schuld, mijn boosheid is van mij.
Het onderdrukken van mijn boosheid ervaar ik als schadelijk.
Als ik hem inslik dan verlam ik en word ik somber.
Dan dooft het vuur in mij.
Of hij kan exploderen naar een ander ( meestal iemand dichtbij), die deze boosheid triggert en dan projecteer ik mijn boosheid op de ander.
 
Het uiten ervan via mijn stem en lijf lucht mij niet alleen op, maar laat me mijn vuurkracht weer voelen.
Mijn hart brandt weer open, mijn keel en adem zijn weer vrij, mijn bloed en energie stromen weer.
 
Boosheid is volgens mij de minst geaccepteerde emotie. We mogen bang zijn verdrietig en blij, maar boos????
 
Mijn moeder was altijd bang voor de buren als ik mijn boosheid als kind en puber uitte.
Inhouden was meer geaccepteerd. Meer aan gepast.
Zo leerde ik.
Maar ook zij, evenals mijn vader, hadden hun woedeaanvallen en "gevechten".
Dus een dubbele boodschap.
 
Ik mag inmiddels steeds meer boos zijn van mezelf.
Daar zit mijn kracht.
 
Vroeger, vooral buiten de deur, onderdrukte ik het en liet ik enorm over mijn grenzen gaan. Ik paste me aan. Mensen konden makkelijk misbruik van mij maken. Bijna tot slaafsheid aan toe.
Ik maakte me afhankelijk van de goedkeuring van anderen.
Thuis kwam het er dan uit! Maar werd niet begrepen.
(Dat gebeurt volgens mij met heel veel kinderen.)
 
Ik ben omsingeld geweest door een groep vrouwen en door hen 1 voor 1 in elkaar geslagen, van mijn fiets getrokken door een man. Dagelijks opgewacht op de basisschool door jongens, die me dreigden te verkrachten. Heb dreigbrieven van ze ontvangen als kind, ben vaker bedreigd met aanranding, er is een mes op mijn keel gezet in de puberteit. 
 
Gepest en aan de kant gezet door "vriendinnen"
En steeds weer bood ik mijn andere wang.
Dat leek me het beste.
Ik stond echter niet in mijn kracht, waardoor ik ook een makkelijke prooi was.
 
Ik heb een hele weg hierin afgelegd.
 
Toch had ik wel een rechtvaardigheidsgevoel. 
En zo sprak ik als jongere wel een groep Hells Angels aan, die vernielingen aanbrachten bij fietsen en bij mijn fiets.
 
Ook zij omsingelen mij en ik werd in elkaar geslagen.
Ik heb kunnen ontsnappen en ben door de politie thuis gebracht. Ook de politie was bang voor deze groep  merkte ik en deed niks.
 
Via een consult bij een wijze vrouw kwam ik erachter dat ik mijzelf ontkrachtte en dat het de bedoeling was dat ik steeds meer in mijn kracht mocht gaan staan in dit leven.
 
Ik mag mijzelf nu uitspreken, ook al zijn mensen het niet met me eens.
Ik mag mijn grens nu aangeven.
Ik mag mijn ruimte innemen.
 
Nu in deze wonderlijke tijd wordt mijn boosheid hier en daar nog weleens getriggerd.
Ik kan nog getriggerd worden door uiterlijk machtsvertoon.
Door het gevoel te hebben dat ik me niet mag uitspreken in mijn mening of gevoel.
Veroordeling, niet gezien, gehoord voelen.
Door agressie, dreigementen of Zinloos geweld....
 
Door een gevoel van onderdrukking of vrijheidsbeperking. Door een gevoel van onrechtvaardigheid. 
 
Ik erken mijn boosheid. Ik own het steeds meer. Ik uit het steeds meer voor mijzelf, zodat ik het niet hoef te projecteren.
Natuurlijk doe ik dat ook nog weleens, maar dan zie en erken ik dat bij mezelf.
 
Nu voel ik ook heel veel collectieve boosheid. 
Deze boosheid was er net als bij mij ook al.
Ik voel boosheid bij jongeren, die hun energie niet meer kwijt kunnen in de sportschool, de voetbalclub,  een potje stoeien of wat dan ook. Ze voelen zich niet gehoord.
En ook bij anderen, die niet meer kunnen werken of doen wat ze deden in hun vrije tijd......
We kunnen nu negens meer voor weg lopen. Niet voor onze boosheid, ons verdriet of onze angst.
Wat doen we ermee? Het is ook een kans juist nu om het te zien, voelen, te ervaren en te transformeren met ons hart.
 
Alles wordt nu getriggerd. Alles komt aan het licht.
Eerst was het mijns inziens vooral angst, wat de boventoon voerde.
Nu lijkt er inmiddels veel boosheid getriggerd te worden.
Het op constructieve wijze uiten van mijn boosheid zorgt er ook voor dat ik minder in angst schiet.
 
Ipv enkel boos en verontwaardigd ons vingertje te wijzen naar de escalatie van boosheid en frustratie bij anderen, kunnen we wellicht ook eens kijken wat het bij onzelf hierin triggert.
De wereld is een spiegel. 
Alles wordt uitvergroot momenteel.
 
Als we onze eigen boosheid mogen voelen en omarmen, er voor onszelf uiting aan geven hoeven we zelf in iedere geval niet te exploderen.
 
Omdat ik mijn eigen boosheid nu (vandaag) omarm en uit voor mijzelf, hoef ik hem niet te projecteren op een ander. 
Ik veroordeel dan minder de boosheid in de ander.
Ik hoef ook bepaald destructief gedrag niet goed te keuren, maar ik begrijp het wel.
Ik begrijp boosheid, woede en razernij, wat nu vrijkomt bij velen. Ik (h)erken het.
Het moet eruit.
Bij de één richt het zich destructief naar binnen en wordt daardoor depressief, zorgt slecht voor zichzelf of in het ergste geval pleegt zelfmoord.
Een ander gaat vernielen, veroordelen, anderen de schuld geven of er op los rammen.
Allemaal geen gezonde manieren van het uiten van dit vuur.
 
Als maatschappij zijn we hier ook verantwoordelijk voor, zoals ik het zie.
De vuurkracht van kinds af aan al in elkaar eren en op constructieve manieren leren kanaliseren.
Het vuur verbinden met het hart.
In ons vuur zit ook onze passie.
Kinderen stimuleren in hun passie!
En zich fysiek en met stem leren uiten. 
Tot expressie laten komen.
 
Dan kunnen we gaan staan in onze authentieke lichtkracht, onze liefdevolle expressie en bergen verzetten.
 
Laten we dit vuur niet gebruiken om onszelf en elkaar te veroordelen, af te branden, maar ons met elkaar te verbinden en samen bij te dragen aan een liefdevollere wereld.
 
Yess we can!
 
 ♡Marianne