Je eigen schoonheid weerspiegeld zien
in de natuur.
De rust, de wind, de kleur, 
de gedragenheid
De stilte, die geen stilte is
De zijnskwaliteit

Laatst stapte ik nietsvermoedend over een hekje heen,
net als dat ik weleens vanzelf van 'het gebaande pad' afwijk om me dieper te verbinden met de natuur.

'Mevrouw, dat hekje staat er niet voor niets,' hoorde ik iemand zeggen.
'Waarom denkt U dat dat hekje er staat', vervolgde de man.
Ik keek nu wat bewuster naar het hekje.
'Ja waarom staat dat hekje er eigenlijk,' mompelde ik.

Het hekje kwam me ineens heel vreemd over.
Net zoals vele bordjes 'verboden toegang' in de natuur.
Of dat je daar niet mag zijn na zonsondergang.
Hoezo eigenlijk? Wie bepaalt dat?
Ik begin me dat steeds meer af te vragen.

Nou snap ik heel goed dat ik de natuur niet mag vernielen of rotzooi achter mag laten en respect mag tonen voor de natuur en geen dieren of planten mag verstoren.

Ik mis echter een bepaalde natuurlijkheid in hoe we omgaan met de natuur.
Zo van je hebt de natuur en het gewone leven in de maatschappij. 
Alsof ik en de natuur 2 verschillende dingen zijn.
In de natuur kun je af en toe een wandeling maken, een stukje hard lopen of wielrennen of een keertje zwemmen in de zee of bakken op het strand met veel zonnebrand op.
Het lijkt geen plek om in te leven.

Je bent aangepast als je niet 'verwilderd', schoenen draagt, een net kapsel hebt,  een deodorant gebruikt, een erkende opleiding geniet en/ of een normale baan hebt. En wanneer je op de gebaande aangelegde wegen loopt, fietst of rijdt, die daarvoor ook ooit natuur waren.

Er staan overal hekjes, afrasteringen, bordjes....

Van wie is de natuur?
'Hoe kun je lucht bezitten',  zei een wijze Indiaan.

De natuur wordt vaak gezien als een middel om ons te dienen met allemaal producten. 
Zonder de natuur kunnen we niets. Alles wat we maken, alles wat gemaakt is kan enkel door grondstoffen uit de natuur.
Ze wordt meestal niet gezien als een levende Spirit, waarmee we verbonden zijn.
Waar we afhankelijk van zijn.

Ik herinner me in mij steeds meer de Indiaan, de sjamaan, de Vrouwe van het woud, de Priesters, die leven in en met de natuur.
Die weet, dat ik onderdeel ben van de natuur.
Dat alles een geheel is.

De natuur mogen ervaren als een tempel.
Als een onvoorwaardelijke vriendin.

Maar hoe kun je respectvol omgaan met de natuur als we dit niet leren aan onze kinderen.
Oftewel we hen dit niet laten ervaren.
Laat ze lekker door de modder kruipen, hun speelgoed vinden in een steen, een takje, een veer.
Laat ze zien hoe een zaadje wordt tot een plant, bloem of boom.

Laat ze zien hoe blaadjes en bloemen sterven om weer als voedsel te dienen. Hoe dood en leven bij elkaar horen. De cyclus van de seizoenen. De kracht van de zon, de maan....
Hoe alles in de natuur nodig is, de bijen, de wind, de regen, de zon.
Hoe alles verbonden is.
Wat eetbaar is en wat niet.

Als kinderen liefdevol opgroeien in de natuur zullen ze respect hebben voor de natuur.

Dan hebben we waarschijnlijk minder hekjes nodig.

De natuur heelt ons en...
Onze liefdevolle aanwezigheid heelt ook de natuur.

Van nature geeft mijn kleinkind kusjes aan bloemen en planten. Ze omhelst een boom.
Ze speelt met stenen, het zand, takjes, het water.
Ze speelt ook in de regen en in de modder.
Ze gaat op pad, van de gebaande paden af.

Zo fijn te zien dat ze daar vrij in is.

Zo zijn we volgens mij allemaal geboren.
Tot we het ergens afleerden.

Wat mij betreft mag leven in en met de natuur weer onderwezen, weer opnieuw ervaren worden.

♡ Marianne